تشخیص علائم Dyslexia یا نارساخوانی قبل از ورود کودک به مدرسه دشوار است. اما برخی از نشانه‌های اولیه ممکن است مشکلی را نشان دهند. شدت این مشکل در افراد مختلف متفاوت است، اما این وضعیت غالبا هنگامی آشکار می‌شود که کودک خواندن را شروع میکند.
به صورت کلی کودک مبتلا به این اختلال دارای نشانه‌هایی از جمله کندخوانی، اشتباه گرفتن ترتیب حروف، جابه‌جا قرار دادن حروف، تلفظ سخت کلمات، مقاومت در مقابل برنامه ریزی و سازماندهی و مشکل داشتن با اطلاعات نوشته شده، است. اما در بیشتر مواقع، علائم دیسلکسیا Dyslexia یا نارساخوانی قبل از شروع مدرسه و پس از آن در افراد تفاوت‌هایی دارد. در مقاله 6 نرم افزار برای کمک به دانش آموزان مبتلا به نارساخوانی بیشتر در این مورد بخوانید.
انواع Dyslexia یا نارساخوانی
دیسلکسیای فونولوژیک
با عناوین دیسلکسیای دیسفونتیک یا دیسلکسیای شنیداری نیز شناخته می‌شود. در آن فرد مبتلا، در تقسیم کلمات به واحدهای کوچکتر، و تطابق صداها با فرم نوشتاری مشکل دارد.
دیسلکسیای سطحی
به آن دیسلکسیای دیداری نیز گفته می‌شود. فرد مبتلا به آن در تشخیص فرم نوشتاری کلمات و یادگیری و یادآوری آن‌ها مشکل دارد.
اختلال نامگذاری سریع
در آن فرد مبتلا در به زبان آوردن نام یک حرف یا عدد در هنگام مشاهده آن مشکل دارد.
دیسلکسیای نقص مضاعف
فرد مبتلا در جداسازی صداها برای نامگذاری حروف و اعداد مشکل دارد. افراد مبتلا به دیسلکسیا در تشخیص جهت راست از چپ نیز مشکل دارند. این مساله یکی از ویژگی‌های مشترک این اختلال است.
علت اختلال یادگیری نارساخوانی
محققان به درستی نمی‌دانند که چرا برخی از افراد به دیسلکسیا دچار می‌شوند. به نظر می‌رسد مسائل ژنتیکی در این بین دخیل باشند، چرا که دیسلکسیا به صورت وراثتی در خانواده‌ها منتقل می‌شود. برخی از محققان معتقدند تغییرات ژن با اختلالات خواندن و دیسلکسیا ارتباط دارد.
زبان مادری یک فرد در نحوه بروز علائم دیسلکسیا تأثیرگذار است. ممکن است برای فردی که در حد خفیف تا متوسط دچار دیسلکسیا است، یادگیری زبانی که ارتباطات واضحی بین فرم نوشتاری و اصوات آن وجود داشته و قوانین دستور زبان منسجم و ثابتی دارد آسانتر باشد.
دیسلکسیا یا نارساخوانی یک اختلال یادگیری است که هم کودکان و هم بزرگسالان به آن مبتلا می شوند. علائم آن با افزایش سن متفاوت بوده و شدت آن نیز می تواند متفاوت باشد.
خوانش پریشی اغلب به عنوان یک ناتوانی در خواندن شناخته می شود. این مسئله اغلب در کودکی به هنگام آشکار شدن مشکلات خواندن مشخص می شود. اما دیسلکسیا می‌تواند برای سالها یا حتی دهه‌ها تشخیص داده نشود.
خوانش پریشی با هوش ارتباطی ندارد. این یک بیماری نروبیولوژیک است که بر قسمت‌هایی از مغز که در پردازش زبان نقش دارند تأثیر می‌گذارد. با وجود پایه بیولوژیکی، دیسلکسیا را نمی‌توان با یک آزمایش خون ساده یا اسکن مغزی تشخیص داد.
Dyslexia یا نارساخوانی در بزرگسالان
دقیقاً مشخص نیست که چه تعداد بزرگسال دیسلکسیا دارند. برآوردهای مختلف نشان می‌دهد که 5 تا 10 درصد از جمعیت ممکن است دیسلکسیا داشته باشند. این مشکل به طور معمول در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود، اما در برخی از افراد هرگز تشخیص داده نمی‌شوند. اگر همیشه در خواندن مشکل داشته‌اید، احتمال ابتلای شما به دیسلکسیا وجود دارد.
علائم این اختلال در بزرگسالی
- بندرت برای لذت بردن می خوانند و یا هر گز نمیخوانند.
- از خواندن با صدای بلند در مقابل همکاران، دوستان و فرزندان خود متنفر هستند.
- در وظایفی که نیاز به حفظ و تکرار دارند مشکل دارند.
- با مشکل مدیریت زمان روبرو هستند، یا کارها خیلی بیشتر از آنچه فکر می‌کنند طول می‌کشند.
- در جمع بندی مطالبی مشکل دارند.
- در ریاضی مشکل دارند.
درمان بیماری Dyslexia یا نارساخوانی
به یاد داشته باشید برای کودکان با مشکلات یادگیری، هرچه زودتر مداخله کنید، بهتر است. با مراجعه به مدرسه فرزند خود شروع کنید. نظر معلم او را جویا شوید. اگر سطح درسی کودک شما کمتر از سطحی است که معلم برای سن او انتظار دارد، بنابراین باید با متخصص اطفال مشورت کنید.
اگر شک دارید که خوانش پریشی تشخیص داده نشده دارید، هرگز برای کمک گرفتن دیر نیست. برنامه‌های آموزش بزرگسالان می تواند به بیشتر افراد کمک کند تا توانایی خواندن و نوشتن خود را در هر سنی به طور قابل توجهی بهبود بخشند.
افراد مبتلا به نارساخوانی یا اختلال خواندن، از هوش طبیعی برخوردارند. بیشتر کودکان مبتلا به دیسلکسیا می‌توانند با کمک یک معلم خصوصی یا یک برنامه آموزشی تخصصی در مدرسه، مثل سایر کودکان درس بخوانند و موفق شوند. بدانید که حمایت عاطفی نیز نقش مهمی دارد.
گرچه هیچ درمان قطعی‌ای برای دیسلکسیا وجود ندارد، با این حال ارزیابی و بررسی سریع وضعیت کودک و مداخله پزشکی و روانشناسی، در اغلب مواقع به بهترین نتیجه منجر خواهد شد. گاهی اوقات نارساخوانی سالها تشخیص داده نمی‌شود و تا بزرگسالی ادامه می‌یابد، اما هرگز برای کمک گرفتن از متخصصان و درمان این بیماری دیر نیست.
